Journal
Different stories, sounds, words, images happening through this vessel.
who is knocking?
waking up old souls.
circles and cycles
Samsara.
I do not dance alone anymore.
home moon - searching for definition of home
2018-2019
https://home-moon.tumblr.com/
Od 8 miesięcy nie mam fizycznego domu. Nie posiadam fizycznej przestrzeni do mieszkania. Jestem w drodze. Przemieszczam się, starając się w ruchu na zewnątrz, zachować pauzę wewnętrzną, z rytmicznym wdechem i wydechem.
Przez 8 miesięcy eksploruję wybraną przeze mnie ścieżkę braku lub nadmiaru możliwości zakorzenienia, którego nie wybieram. Wytwarzam swoje strategie na poczucie siebie u siebie. Co to jest dom? Od 8 miesięcy buduję ołtarze w miejscach, w których na chwilę wpuszczam moje korzenie w ziemię, po to żeby po chwili zabierać je znowu ze sobą.
Ołtarze są moją pauzą, wdzięcznością i ukłonem dla miejsc, zabraniem kawałków poprzednich domów i kawałków mnie. Ołtarze okazały się być kawałkami domu, który istnieje fizycznie - Księżyca. Dotarłam do domu w maju 2019 roku. Okazało się, że Luna jest wypełniona małymi kraterami, do których należą moje ołtarze.
Za miesiąc - 7 lipca 2019, minie 9 miesięcy odkąd wyruszyłam w drogę budując struktury wewnętrznego domu. Chciałabym móc urodzić wtedy jego fizyczną formę..
In some schools of Buddhism, bardo (Tibetan བར་དོ་ Wylie: bar do) or antarabhāva (Sanskrit) is an intermediate, transitional, or liminal state between death and rebirth.
“bardo” is the state of existence intermediate between two lives on earth. According to Tibetan tradition, after death and before one’s next birth, when one’s consciousness is not connected with a physical body, one experiences a variety of phenomena.
S.O.S Sun Signs
dissolving the fog of helplessness and sadness
For-ever
Qi Up
Matriarchal times
The (least) needed in times of transition
(My ways of) facing the Kali Yuga
At the River Clarion
I don’t know who God is exactly.
But I’ll tell you this.
I was sitting in the river named Clarion, on a water splashed stone
and all afternoon I listened to the voices of the river talking.
Whenever the water struck a stone it had something to say,
and the water itself, and even the mosses trailing under the water.
And slowly, very slowly, it became clear to me what they were saying.
Said the river I am part of holiness.
And I too, said the stone. And I too, whispered the moss beneath the water.
I’d been to the river before, a few times.
Don’t blame the river that nothing happened quickly.
You don’t hear such voices in an hour or a day.
You don’t hear them at all if selfhood has stuffed your ears.
And it’s difficult to hear anything anyway, through all the traffic, the ambition.
– Mary Oliver
